Het is rond half drie ’s nachts. Ik spring uit mijn bed, omdat de telefoon gaat. Dit kan twee dingen betekenen: of Amerika is ontploft en iemand belt me hierover óf er zijn familieomstandigheden in Nederland.
Hallo met Stefan, kraak ik door mijn telefoon. 
Aan de andere kant klinkt een hoop lawaai. Alsof de persoon die belt in een kroeg zit. Hallo? Hallo? Met Stefan! Teleurgesteld hangt de persoon op. Hij had waarschijnlijk iemand anders gehoopt.
Jong meisje
Dit incident staat niet op zichzelf. Wekenlang krijg ik zo nu en dan een telefoontje dat niet voor mij is bestemd. De climax is op een middag. Ik word gebeld door een jong meisje: “Hello, I am sixteen years old”, is zo ongeveer het enige dat een meisje met Amerikaans accent me vertelt. Als ik zeg dat ik uit Holland ben, valt haar kwartje en hangt op.
De oorzaak ligt vermoedelijk in de snelle overgangstermijn van prepaidnummers in Kosovo. Als je niet regelmatig opwaardeert sluiten ze je nummer zo af. En even wachten met dat nummer verkopen aan een ander is er waarschijnlijk niet bij. Gevolg: wie het ‘oude’ nummer van een populaire Kosovaar krijgt, heeft wekenlang last van belletjes die niet voor hem bestemd zijn. Overdag van Amerikaanse tienermeisjes, ’s nachts van mannen in het café.