Ik kon me er echt helemaal niks bij voorstellen: Kosovo. Buiten oorlog en armoede had ik geen enkele associatie met het gebied waar ik exact tien jaar geleden naar toe vloog.
Een werkvakantie bracht mij op 20 juli 2004 in het snikhete ‘landje’. 
Op een soort van militair minivliegveld landde een klein toestel waar ik als jonge Nederlander uitstapte. Een streng kijkende VN-meneer zette een stempel in mijn paspoort en ik was binnen.
De ironie wil dat ik eigenlijk met een beetje tegenzin aan de reis deelnam. De eerste dag wilde ik het liefste al meteen naar huis. Het buitenland was niks voor mij en Kosovo dus al helemaal niet!
Dat duurde niet lang. Ik ontmoette veel mensen. Ik hoorde aangrijpende verhalen. Heb vele uren lang in de hitte gevoetbald – soms op een aflopend terrein – en was onder de indruk van de heerlijke pizza’s en salades. Ik genoot.
Tien jaar geleden veel militairen
Als ik er aan terugdenk kan ik me nauwelijks voorstellen dat er toen om de minuut wel een NAVO- of VN-voertuig langsreed. En dat je op de provinciale wegen elke paar meter een kuil moest omzeilen. Althans, zo staat het in mijn herinnering. Het was een compleet bizarre ‘wereld’, en – omdat niemand thuis internet had – ver weg stond van de mijne.
Dat de eenmalige werkvakantie (met tegenzin) een beetje uit de hand is gelopen, is een understatement. Het was voor mij op dat moment ondenkbaar dat er een vervolg op zou komen. Tien jaar later – ik woon er nu twee jaar – heb ik maar één thuis en dat is Kosovo.
En op dít moment is het voor mij ondenkbaar dat ik ooit weer terug ga.
Gefeliciteerd met je 10-jarige jubileum!
Wow 10 je geleden alweer! En gaaf dat je nog steeds doet waar je hard toen voor begon te kloppen! Ben trots op je neefje.
Tof Steef!!!