Sommige fans en bewonderaars willen heel graag hun idool een keer persoonlijk ontmoeten. Ik heb daar niet zo’n behoefte aan: wat moet ik zeggen?
Overigens bent u daar vermoedelijk – ik in ieder geval wel –
Zoals u Simon Carmiggelt (voor de niet-kenners: schreef prachtige korte verhalen over kroeg en kat) na zijn dood sympathiek bewierookt in het verhaal ‘Lieve Simon’, zo doe ik dat via deze weg. Niet om het ego te strelen, maar puur om te laten weten dat ik als individu zo ben geïnspireerd door uw schrijfsels. Wanneer ik verhalen van uw hand lees, lijkt mijn vakantie, bezoek aan vervelende ambtenaren of een belangrijke familiegebeurtenis opeens een verhaal.
Bedankt voor inspiratie, creativiteit en toch zoveel bescheidenheid. Nog heel veel jaren.
PS. Ik ben me er van overtuigd dat deze brief vast vol vermakelijke taalfouten zit. Sorry…