Zijn basisschool staat in de middle of nowhere in de Kosovaarse bergen. De kinderen zijn allemaal uit de buurt en wonen in schilderachtige huizen met grote tuinen. Ik praat met de directeur in zijn kamer. “In de oorlog zijn 28 kinderen uit onze regio wees geworden”, zegt hij “dus ik zou zo graag ook buiten schooltijd wat voor ze doen. Maar we hebben echt geen geld.”
Aan de muur van zijn kantoortje hangt een 
foto naast een nationalistisch vlaggetje. Iets wat ook gebruikelijk is in gezinnen waarvan de vader is vermoord. Zeker in dit gebied was de oorlog al járen voor de uiteindelijke bombardementen van 1999 aan de gang. Ik begrijp dat er al zeven jaar voor de climax zo’n 24 mannen werden vermoord.
Ik praat niet graag over de oorlog – al is het alleen maar omdat het zo cliché is – maar ik weet dat een beroemde oorlogsheld politieke persoon uit de omgeving komt. Wellicht is hij vrienden met ‘m? “Nou, geen vrienden. Maar ik ben z’n neefje. Ik was goed bevriend met zijn broer. Die is later omgekomen bij de grens.” De bewuste persoon blijkt de man op de foto. De schooldirecteur was samen met hem actief in een ‘groep’.
Bossen in
Wat blijkt. “Vroeger gaf ik overdag les. ’s Avonds trok ik andere kleding aan en ging ik met vijf anderen de bossen in op zoek naar Servische soldaten.”
Het uur van de dag vraagt niet echt om een gedetailleerde vraag over zijn activiteiten in die tijd. Maar het maakt mij maar weer eens duidelijk dat goed en kwaad niet altijd makkelijk te definieren zijn. Hij was leraar, in het geheim een held en voor anderen een vijand en terrorist.
Hij heeft na de oorlog van 1999 zijn echte beroep weer opgepakt. ’s Avonds een andere broek aan, hoeft niet meer. Het militaire gevaar is geweken voor talloze andere uitdagingen.
Indrukwekkend verhaal Steef.