De afgelopen maand is Kosovo één dag sneeuwvrij geweest. Daarvoor en daarna was het een wit uitzicht. Klinkt natuurlijk heerlijk, maar in de praktijk is het vooral onhandig. Helemaal vooral wanneer je uit een land komt waar zelden sneeuw valt.
Snowboots zijn in Kosovo eigenlijk nergens te koop. Ik heb ze daarom 
maar over de grens gesmokkeld vanuit Nederland. Zodra de sneeuw valt, doe ik mijn snowboots aan. Maar ik ben volgens mij de enige. De rest van het land gaat met z’n gewone schoenen naar buiten en hoor je er niet over klagen. Vreemd, want er lag toch echt zo’n veertig centimeter hier.
De eerste sneeuw in Kosovo is nog mooi en leuk. Lopen gaat nog prima, omdat sneeuw niet glad is. En een graafmachine komt om belangrijke hotspots sneeuwvrij te maken. Hierdoor ontstaan her en der mega sneeuwhopen die zo’n anderhalve meter hoog zijn. Een grappig gezicht. Althans, in het begin.
Sneeuw in Kosovo: één dag leuk
Ook grappig zijn de ‘sneeuwvrije routes’ die door gewone burgers worden gemaakt. Voetpaden, parken en grasvelden krijgen eigen routes, omdat de eerste wandelaars na de sneeuwval min of meer willekeurig een pad hebben gemaakt. De iets minder vroege wandelaars maken gretig gebruik van deze geprepareerde paden en lopen precies hetzelfde stuk. Dit ‘pad’ kan een week lang de leidende route zijn voor honderden mensen per dag. En wanneer je dit van bovenaf bekijkt, blijkt het vaak een totaal onlogische slingerweg.
Het kan ‘m niks schelen
Hoe dan ook: dag 1 is leuk, maar daarna wordt het lastiger. Plekken waar sneeuw is geruimd, worden glad. En omdat de temperatuur hier weken onder nul kan blijven, ontstaat er op den duur een soort mengelmoes van ijs en sneeuw. De Kosovaar kan het allemaal niet zoveel schelen. Hij loopt naar z’n werk of naar school zoals die elke dag is gewend. Hij stapt met z’n gewone schoenen net zo hard door als ik met mijn sneeuwlaarzen.
Het zijn diezelfde Kosovaren die over een paar maanden met dertig graden vrolijk door de zon stappen.