Vier jaar stiekem een vriendje

Zenuwachtig zit ze tegenover me aan tafel. Vanavond gaat ze hem namelijk voor het eerst ontmoeten – en dat terwijl het al vier jaar speelt. Haar oudste dochter heeft een vriendje. En al die tijd wisten zij en haar man van niks.

Haar oudste dochter is slim en mooi. Dat laatste is in Kosovo niet zo uitzonderlijk – schoonheid zit in de Albanese genen – maar het eerste is een luxe. Met Nederlands geld kon ze studeren in de hoofdstad en blijkbaar heeft de studie ook haar liefdesleven goed gedaan. Van de schoolresultaten konden haar ouders geregeld trots meegenieten; van haar vriendje niet. Zijn bestaan was tot voor kort top secret.

Het vooruitzicht op vanavond maakt haar moeder zenuwachtig. Ze gaat niet alleen hém ontmoeten, maar ook zijn familie. Zo gaat dat hier vaak. Wanneer je twee gezinnen met een verliefd (en nerveus) stel in een restaurant ziet zitten, kan het wel eens raak zijn. En hopelijk geldt dat vanavond ook. De families keuren elkaar en elkaars troef. Bevalt het? Dan mag er getrouwd worden. Bevalt het niet? Dan is er altijd nog een plan b, maar dat is een blog an sich waard.

Goede komaf
Ik ken haar dochter al zes jaar en ken weinig bijdehantere types dan zij. Ze zal dus wel een goeie kerel hebben uitgezocht. Maar het blijft natuurlijk altijd afwachten. Hij is moslim, zij niet. Zijn familie is van goede komaf. Haar familie is te gek, maar niet rijk.

Als alles naar wens is, gaan ze volgende week verloven. Een bruiloft zal dan niet lang uitblijven. In die tussentijd kunnen de vaders in onderhandeling over de bruidsschat.