Na tien jaar een telefoonabonnement te hebben gehad, werk ik in Kosovo met een prepaid verbinding. Dit komt eigenlijk omdat ik zelden bel – doe maar whatsapp – en omdat je hier vrijwel overal WiFi hebt.
Ik moet bekennen: het kostte even wat moeite om te wennen
aan het feit dat ik nu een soort tienermeisje ben. Maar ook dat went. En omdat ik verdraaide weinig bel, is het ook wel goedkoop.
Wanneer je in Kosovo weinig beltegoed hebt, zijn er twee mogelijkheden: je vraagt aan je partner of zij via een smsje geld op je telefoon zet (wonderlijk dat dit kan) Óf je loopt naar het postkantoor. Het postkantoor? Ja, het postkantoor.
‘Nee mijnheer’
Daar zit een beleefde man achter de balie en hem schuif je een briefje van vijf euro toe. Je schrijft je telefoonnummer op een klein afgescheurd blaadje en geeft dit aan de beste man. Hij tikt vervolgens het opgeschreven nummer in op zijn computer en vraagt: “één euro?”, waarop je antwoordt: “Nee, mijnheer, alle vijf alstublieft.”
Dan trilt opeens je telefoontoestel in je zak. Dat is de sms die je vertelt dat je beltegoed is opgewaard met vijf euro’s. Zo simpel gaat dat. Moet je ook niet ingewikkelder maken.