Vroeger. Vroeger fietste ik wekelijks naar mijn goede vriend J om daar Ajax te kijken. Of Oranje of gewoon zes afleveringen van Friends. Zo ging dat. Wat moest je anders op dinsdagavond in je studententijd?
Alvorens ik bij hem aanbelde, klopte ik 
aan bij de plaatselijk supermarkt. Daar hadden wij een gezamenlijk werkverleden (hij werkte, ik liep rond) en daardoor wist ik alle producten blind te vinden.
Zo kocht ik wekelijks voor ongeveer één euro een aardbeienrol – hoewel dit ook twee gulden had kunnen zijn geweest, daar de euro rond die tijd werd geïntroduceerd. Dat is een cilindervormige cake met daarin een vulling met witte crème en aardbeidensmaak (zie eerste foto).
Dik worden
In die tijd kon ik nog eten zonder dik te worden en dit was de ideale snack voor mijn wekelijkse televisieavond. Overigens vulde J dit aan met een zakje wokkels (of één van de acht andere soorten Croky-chips).
De aardbeidenrol ging dan op een houten 
snijplank en werd in veel te dikke plakken opgesneden. De suikerige ‘bite’, de zoete smaak van aardbei en de nasmaak van de crème versterkten de vreugde van een voetbalwedstrijd (of een paar grappen van Ross en Chandler).
We zijn tien jaar verder. Niks van bovenstaand is nog hetzelfde; behalve de vrienschap met J – en de valuta natuurlijk. Tot ik opeens met mijn verleden word geconfronteerd in een Kosovaarse supermarkt: een paar vierkante meter met alleen maar aardbeienrollen (zie tweede foto) kijkt mij lonkend aan. Kosovo blijkt een waar aardbeienrolparadijs…