Genaaid in Kroatië door douane

Wie via het zuiden van Kroatië richting het Bosnische Mostar wil rijden, krijgt een overdosis aan grensposten op z’n bordje. Maar liefst drie.

Iedere keer denk ik ‘ik zal nu wel in Bosnië zijn’, maar dat valt tegen. Alles om mij heen blijft ‘Kroatisch’. Inclusief nummerborden en het betaalmiddel. Het wordt er nog ingewikkelder op door twee grensposten die blijkbaar ‘under construction’ zijn en onbemand blijken. Alleen bouwvakkers staan op de uitkijk. Uiteraard rijd ik voor de zekerheid wel rustig langs de hokjes, want het laatste dat je wilt is worden achtervolgd door boze douanemannen en -vrouwen. Helemaal omdat ik een Kosovaarse nummerplaat heb.

Na een tijdje zie ik een bordje ‘welkom in Bosnië’ en dat is voor mij hét bewijs dat ik eindelijk Kroatië uit ben. Of toch niet? Daar komt immers nóg een grenspost met twee hokjes achter elkaar. Alleen bij het tweede hokje wachten een aantal auto’s. Ik minder vaart tot twintig kilometer per uur, passeer het eerste lege hokje en rijd richting het tweede om aan te sluiten in de rij. Tot ik in m’n achteruitkijkspiegel iemand naar me zie roepen.

Shit
Shit-shit-shit, dat is een politieman. Het eerste hokje was dus wél bemand? Ik jas m’n auto direct in z’n achteruit en zet ‘m stil bij het hokje. Na heel veel keer sorry te hebben gezegd – the magic word – toon ik mijn paspoort. Gelukkig maakt hij geen probleem van mijn actie en wordt het standaard douane-riedeltje ingezet. Wanneer hij klaar is en ik mijn auto wil starten, zegt hij opeens: “U hebt een stopteken genegeerd, dat kost u 70 euro. Wilt u het nu betalen of wilt u naar de rechter?”

Pardon? Een stopteken genegeerd? “Ja, er staat een stopbordje daar”. Maar meneer, ik ga toch niet bewust doorrijden bij een stopbord? Ik reed extreem langzaam, maar het leek alsof het hokje leeg was en daar stonden een hoop auto’s en… – U hebt een stopteken genegeerd. Wilt u de boete nu betalen of wilt u naar de rechter?

Rechter
Nou heb ik het vermoeden dat ik redelijk sterk sta, wanneer ik dit bij de rechter uitvecht, maar ik denk niet dat mijn reisverzekering dit soort grappen dekt. “Maar meneer, sorry sorry sorry, ik zou dat toch nooit doen, ik heb heel veel geld in uw land uitgegeven, ik ben gewoon lekker op vakantie en voor 70 flippin’ euro’s kun je momenteel in een superluxe hotel zitten. Aan zee, mét ontbijt.” De man heeft geen humor, want is ambtenaar. Inmiddels sta ik langs de weg en komen andere collega-communisten vragen wat er is. We proberen het bij hen, maar we vangen bot.

Mijn vrouw zet nu haar geheime wapen in. Ze laat wat tranen zien en roept dat we helemaal niet zoveel geld hebben en of hij het echt niet deze keer door de vingers kan zien. Nee. De man overlegt wel een paar keer met zijn – oudere – collega’s, maar hij komt steeds met hetzelfde slechte nieuws terug. Na een kwartier theater geef ik het op.

Even later sta ik in een hokje de boete te betalen. Ik sta er op dat ik echt een bon krijg uitgeschreven, opdat ik zeker weet dat mijn geld naar de staatskas gaat en niet naar (vul hier zelf maar wat in).

Irritatie
Een half uur na het ‘negeren van een stopteken’ rijd ik dan eindelijk het tweede deel van de grenspost over – het Bosnische – en met zware irritatie, zeventig euro minder op zak en een sterk verhaal rijker zit ik dan eindelijk écht in Bosnië.