Beste Kees van Kooten, (2/3)

door | 10 januari, 2013

Het is één van mijn grootste angsten. Op een morgen wakker worden en op mijn telefoon het Teletekstbericht lezen dat tv-maker en auteur Kees van Kooten op zoveeljarige leeftijd is overleden. Begrijp me niet verkeerd; dit bedoel ik noch confronterend noch als groupie.

Hoe ik het wel bedoel? Door als tiener geregeld uw keesvankootenboek1columns te lezen, is ‘Van Kooten’ voor mij de standaard stijl geworden. Onbewust natuurlijk; ik besefte het me pas een paar jaar geleden. Maar hoe laat je zoiets weten aan een onbekende Bekende Nederlander? Een vriend of familielid kan ik bedanken voor hulp en inspiratie. Maar hoe laat ik in alle bescheidenheid weten dat het werk van iemand de basis is gebleken van mijn schrijfdrang? Zo dus.

Dat er in elke situatie een verhaal zit. Dat is wel één van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd uit uw boeken. Tijdens mijn vakanties kom ik dan ook standaard terug met een paar schrijfsels over het bezochte land.

Agendanotities van uw vader
Maar u gaat een stapje verder; doodgewone dingen in Nederland kunt u zo beschrijven dat het soms zo weinig opwindende leven in Holland opeens heel romantisch lijkt. Zoals het verhaal over uw geboorte, dat u pas op volwassen leeftijd vroeg aan uw moeder – overigens met dezelfde naam als de mijne – en de bloemlezing van de agendanotities van uw toen net overleden vader.

Zoals u de opkomst en ondergang van de videorecorder en videobanden – en het ordenen ervan met de welbekende standaard plakkertjes – beschrijft. Fantastisch. Ja, zelfs het meegaan met puber Kasper naar zijn voetbalwedstrijden kunt u romantiseren.

Door deze verhalen heb ik geleerd om te ‘genieten’ van bepaalde mindere omstandigheden in het leven. Uw visumaanvraag voor een reis naar Rusland komt sterk overeen met mijn -aanvraag voor Kosovo, waar ik tegenwoordig woon. Het is toch een troost wanneer je er later over kunt schrijven.

Frankrijkclichés
Maar ook andersom werkte het. Toen ik als jonge twintiger, in bad, uw verhaal las over een grote familievakantie naar een Frans kasteel, werd ik gegrepen door de clichés van Franse dorpjes. Ik moest en zou ze óók beleven. Met mijn twee beste vrienden zocht ik het minstzeggende dorpje in Frankrijk op en ging er een paar dagen op vakantie. Ik leerde genieten van de schilderachtige straatjes, waar je urenlang kunt zitten zonder ook maar écht iets te beleven. En… ik leerde er over te schrijven.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.