Ik was veertien toen ik bij Nederlands de literatuurlijst onder ogen kreeg. Je moest in 3HAVO maar liefst vier boeken lezen en dat was me nogal wat. Lezen deed ik wel, maar voornamelijk strips.
Zouden er ook leuke boeken bestaan, vroeg ik mij af. Op de 
lijst zag ik meerdere keren Van Kooten staan en dié kende ik van televisie. Elke zondagavond keken wij trouw, met de NCRV-gids op tafel, naar Deksel op de Desk – wat wij overigens ‘Lachen op Zondag’ noemden. De keuze was snel gemaakt: ik ging gebundelde columns van Kees van Kooten lezen.
Amerika met Kim en Kasper
Ruim tien jaar later open ik mijn koffer in een luxe hotelkamer. Ergens tussen mijn zomerse shirts ligt een boek met enkele briefjes van honderd euro erin gevouwen. Ik ben op huwelijksreis en heb dit geldtafereel ooit gelezen in één van uw boeken. In een briljant verhaal over een reis met uw vrouw en kinderen naar Amerika (nog voordat het land de halve Arabische wereld binnenvalt) geeft u impliciet de tip om altijd een paar biljetten van honderd dollar te verstoppen in een boek. Je weet maar nooit wanneer je ze opeens nodig hebt. Ervan uitgaande dat geen Spaanse crimineel weet van dit handigheidje, heb ik de biljetten uit symboliek maar even in Zwemmen Met Droog Haar verstopt.
Tijdens het voordragen van de spreekbeurt over mijn eerste Boek van ‘KOOT’ (zoals op de rug staat van uw boeken in de bibliotheek) heb ik er nog geen idee van dat ik na de middelbare school Journalistiek ga studeren en richting televisie afstudeer. Bovendien start ik in 2007 een blog waar zo’n achthonderd bijdragen zijn verschenen. Van ‘bloggen’ maak ik zelfs een tijdje mijn beroep bij de Publieke Omroep.